De eenheid van de Geest bewaren

Vraag

Wat betekent het als er wordt gezegd dat plaatselijke vergaderingen ‘de eenheid van het Lichaam van Christus’ moeten uitdrukken? En heeft dit iets te maken met de manier waarop we besluiten, mededelingen en handelingen van plaatselijke vergaderingen al of niet erkennen?

Antwoord

Als het gaat over de vraag welke consequenties het heeft als we ‘de eenheid van de Geest in de band van de vrede’ willen bewaren, geven we graag een artikel weer dat rond 1996 door broeder R. Brockhaus is geschreven en nog steeds actueel is:

“Graag willen we hier nog kort ingaan op de eenheid van het Lichaam van Christus en op de uitdrukking van deze eenheid:

1 Korinthe 12:27 zegt: ‘U bent [het] lichaam van Christus’. Volgens deze tekst is elke plaatselijke vergadering in haar wezen niets anders dan de hele Vergadering, dat wil zeggen de hele Gemeente van God^[1]Zoals een filiaal van een multinational in Amsterdam in de kern niets anders kan zijn dan de wereldwijde onderneming, als het gaat om doelstelling, bedrijfsvisie, de presentatie naar buiten toe, … Continue reading. De plaatselijke vergadering is niet ‘hét lichaam van Christus’ (want dat geldt alleen voor de wereldwijde Gemeente als geheel). Maar de plaatselijke vergadering is ‘lichaam van Christus’ (het woordje ‘het’ ontbreekt daarom ook in het Grieks). Dat betekent dat zij in een bepaalde plaats de vertegenwoordiging is van de wereldwijde Gemeente van God op aarde. Dat geldt voor elke plaatselijke vergadering.

Daarom is een plaatselijke vergadering dus niet bijvoorbeeld een op zichzelf staande, zelfstandige, onafhankelijke of autonome eenheid. Wanneer een (plaatselijke) vergadering – als vergadering , in afhankelijkheid van haar Hoofd – een besluit neemt of een handeling doorvoert, dan hoeft een andere plaatselijke vergadering in feite niets te erkennen of tegen te spreken. Waarom niet? Heel eenvoudig: die ene handeling is heel principieel geldig voor het geheel en dus voor alle plaatselijke vergaderingen, want die éne vergadering heeft als vertegenwoordiging van de Gemeente voor haar en voor alle andere plaatselijke vergaderingen gehandeld^[2]Die ene vergadering heeft bijvoorbeeld een gelovige toegelaten tot de Tafel van de Heer (zie 1 Kor. 10), d.w.z. tot die ene, wereldwijde gemeenschap van gelovigen volgens de principes van het Woord. … Continue reading.

Nu kan het echter helaas voorkomen dat een besluit (dus een bepaalde handeling van een vergadering) twijfelachtig is. In dit verband stellen sommige broeders, die een ruimere koers voorstaan, voor dat de andere vergaderingen zo’n besluit ‘in eerste instantie’ moeten erkennen, omdat men er ook ‘in eerste instantie’ van uitgaat dat dit besluit na ernstig en nauwgezet onderzoek en in oprechtheid genomen werd.

Dit klinkt op zichzelf nog wel goed; maar het is beslist niet de Bijbelse reden. De Schriftuurlijke reden is dit: dat de betreffende plaatselijke vergadering vergaderd is tot de Naam van de Heer (Matth. 18:20). Immers: juist omdat dit zo is, zijn de andere vergaderingen met deze éne vergadering ‘in praktische gemeenschap’! Daarom gaan ze er niet alleen maar ‘in eerste instantie’, maar heel principieel van uit dat het besluit ‘in de Naam van de Heer’ genomen werd (1 Kor. 5:4). Daarom is er dus ook voor hen gehandeld en hebben ze als het ware mee-besloten. Ze horen immers bij hetzelfde éne Lichaam.

Wanneer nu na ernstig onderzoek blijkt dat een besluit in het licht van Gods Woord verkeerd was en niet ‘in de Naam van de Heer’ genomen werd, en de vergadering die verkeerd gehandeld heeft niet bereid is haar besluit te herroepen, dan stellen deze ruimdenkende gelovigen voor dit besluit eenvoudigweg niet te erkennen en er niet naar te handelen, maar verder wel met die vergadering in gemeenschap te blijven.

Dit beginsel is echter duidelijk in strijd met de vermaning de eenheid van de Geest te bewaren, zoals 1 Korinthe 12 en Efeze 4:3 ons leren. Het is een negeren van deze eenheid. Je ontkent en ontkracht de eenheid wanneer je wat betreft de broodbreking in gemeenschap bent of blijft met een vergadering waarvan je het besluit naast je neerlegt en negeert. Op die manier brengen twee vergaderingen tegenstrijdige ‘besluiten’ of ‘handelingen’ in praktijk.

En ook wanneer andere vergaderingen met deze beide vergaderingen gelijktijdig in gemeenschap blijven, handelen zij in strijd met de eenheid van het Lichaam. Zo’n ‘dubbele gemeenschap’ vanuit een ‘neutraal’ standpunt is volstrekt onschriftuurlijk.

In tegenstelling daarmee is de juiste, Bijbelse weg dat men de besluiten van een vergadering die vergaderd is tot de Naam van de Heer Jezus principieel erkent. Dat is immers de allereerste voorwaarde op grond waarvan men gemeenschap in de broodbreking beoefent met een bepaalde vergadering. Op het moment waarop we er na ernstig onderzoek (en niet op grond van bijvoorbeeld emotionele argumenten, waardering voor dienstknechten en vriendschapsbanden) niet meer van kunnen uitgaan dat een vergadering vergaderd is tot de Naam van de Heer, omdat zij een aantoonbaar onbijbels besluit eigenwillig in stand houdt, kunnen we met die vergadering geen gemeenschap meer beoefenen in de breking van het brood. Dan handelt die vergadering ook niet meer ‘als Gemeente’ (maar als een eigen, menselijke groepering) en ook niet ‘voor de Gemeente’ (d.w.z. met het oog op de hele Gemeente). In dat geval heeft zij zichzelf wat betreft de basis van haar samenkomen en haar getuigenis naar buiten toe buiten de waarheid van het éne Lichaam geplaatst”.

Voor uitgebreid en evenwichtig Schriftuurlijk onderwijs over de verschillende aspecten van het vergaderen verwijzen we graag naar het boek ‘Daar ben Ik in het midden van hen’ van Chr. Briem, en naar ‘De Gemeente van de levende God’ van R.K. Campbell.